Jest postacią niezwykle zasłużoną zarówno dla polskiego ruchu misyjnego, jak i dla historii społeczności katolickich w Afryce. Urodził się 16 sierpnia 1882 roku w Trzebownisku koło Rzeszowa. Po ukończeniu nauki wstąpił do zakonu jezuitów. Przebywał w klasztorze w Starej Wsi, później studiował filozofię w Nowym Sączu, a teologię w Krakowie. W 1917 roku przyjął święcenia kapłańskie w Czechowicach. Przez kilka lat pracował duszpastersko w Polsce, w 1926 roku zdecydował się na wyjazd misyjny do Afryki, do ówczesnej Rodezji Północnej (dzisiejsza Zambia).
W Rodezji ks. Tomaka pełnił funkcję superiora na jednej z placówek misyjnych. Zajmował się nie tylko pracą duszpasterską, ale również organizacją życia społeczności, budową szkół i kościołów. Miał opinię świetnego organizatora.
Podczas II wojny światowej Rodezja stała się miejscem w którym schronienie znalazła duża grupa dzieci i kobiet ewakuowanych z ZSRR wraz z armią Andersa. Ksiądz Tomaka objął opieką duchową polskich uchodźców przebywających w Lusace, stolicy Zambii, wspierał ich w codziennej pracy, pomagał w zaspokojeniu podstawowych potrzeb.
Ksiądz Franciszek Tomaka zmarł 27 października 1945 roku w Broken Hill (dzisiejsze Kabwe) w Zambii, po ciężkiej chorobie nowotworowej. Pamięć o nim wciąż jest żywa – zarówno w jego rodzinnych stronach na Podkarpaciu, jak i wśród misjonarzy w Afryce.
(s)