23 czerwca 1658 roku w Sokołowie (obecnym Sokołowie Małopolskim) przyszedł na świat Jan Stachowicz. Po wstąpieniu do zakonu pijarów i przyjęciu zakonnego imienia Damian poświęcił się muzyce religijnej, stając się jednym z najbardziej rozpoznawalnych polskich kompozytorów religijnych XVII wieku.
Przyszły kompozytor i zakonnik kształcił się najprawdopodobniej w rzeszowskim kolegium pijarskim (jego tradycje kontynuuje dzisiaj I Liceum Ogólnokształcące. W Rzeszowie w 1675 roku wstąpił do zakonu pijarów i przyjął imię Damian od Trójcy Przenajświętszej. W kolejnych latach związany był m.in. z kolegiami pijarskimi w Podolińcu i Prievidzy. Od 1681 przebywał w Warszawie, gdzie kontynuował studia, jednocześnie był nauczycielem i kierownikiem zespołu muzycznego. 21 grudnia 1685 roku przyjął święcenia kapłańskie.
Damian Stachowicz od 1691 roku był profesorem retoryki i prefektem chóru w kolegium pijarskim w Łowiczu, w latach 1694–96 profesorem filozofii i poetyki w kolegium w Górze Kalwarii, po czym wrócił do Łowicza pełniąc tu m.in. funkcje prefekta szkoły i wicerektora kolegium. Jego kompozycje były popularne w ośrodkach religijnych ówczesnej Rzeczypospolitej, wykonywano je m.in. w klasztorach pijarskich.
Zakonnik stworzył najprawdopodobniej ponad 30 utworów do tekstów liturgicznych i nieliturgicznych, z czego zachowało się 13 kompozycji, utrzymanych przede wszystkim w stylu koncertującym. Jako pierwszy na terenie Polski zastosował w swych kompozycjach trąbki clarini, które wprowadził na teren Rzeczpospolitej, wzorce czerpiąc z Austrii i Czech.
Damian Stachowicz zmarł w Łowiczu 27 listopada 1699 roku.
(s)
Fot: Sokołów Małopolski na mapie topograficznej Friedricha von Miega z lat 1779–1783 / Wikipedia
